همه ما زنان به نوعی تاب‌آور هستیم

همه ما زنان به نوعی تاب‌آور هستیم تاب‌آوری مفهومی است که به کندی تکامل یافته و توجه گسترده به آن تازه آغاز شده است. در ادبیات روانشناسی و جامعه‌شناسی تاب‌آوری برای توصیف یک ویژگی پویا و حساس در افرادی استفاده می‌شود که به رغم آسیب‌هایی که به شکل‌های مختلف دیده‌اند، زندگی عادی و رضایت بخشی دارند.

این آسیب ممکن است ناشی از زندگی آشفته خانوادگی در اوایل دوره کودکی یا هرج و مرج ناشی از جنگ یا تجاوز یا زورگویی در محل کار باشد اما در هر صورت همه افراد را در معرض خطر بالای مشکلات شخصی و اجتماعی قرار می‌دهد. کسانی تاب‌آور نامیده می‌شوند که می‌توانند آسیب‌هایی را که متحمل شده‌اند، پشت سر بگذارند و بهبود یابند و در عین حال نگرش مثبتی به خود و دنیا داشته باشند.
تاب‌آوری در نتیجه چنین تعاریف بالینی معمولاً ویژگی افرادی در نظر گرفته می‌شود که در مقابل ناملایمات و سختی‌های بزرگ ایستادگی کرده‌اند. همه افراد سالم در مقابل سختی‌هایی مثل بیماری، طلاق و چالش‌های محل کار و خانواده دوام می‌آورند و نشان می‌دهند درست مثل بدن که تاب‌آوری دارد و می‌تواند خودش را در برابر بیماری محافظت کند و بعد از جراحت بهبود یابد، ذهن هم تاب‌آوری روانی دارد.
باید بدانیم که جرات و جسارت اساس و پایه تاب‌آوری است. تاب‌آوری یادگیری از درس‌های سخت زندگی و شناخت گام‌های مثبت با استفاده از منابع قدرتمند درونی است؛ تاب‌آوری به معنای عمل کردن براساس توانمندی‌های خود است. تاب آوری موهبتی است که همه ما به طور نسبی از آن برخورداریم، گاهی اما به اندازه‌ای که می‌خواهیم نیست و گاهی هم لازم است آن را پرورش دهیم.

به گزارش میگنا سارا حق بین در ادامه این یاددداشت اصافه کرده است : البته شاید به نظر برسد خواندن چنین کتابی برای زن قدرتمند امروزی عجیب باشد چون ظاهراً همه ما به نوعی تاب‌آور هستیم؛ اما این امر حقیقت ندارد. با توجه به ظرافت‌های روانی زنان و از طرفی مسئولیت‌های بزرگ و بیشتر، این گروه از جامعه نیازمند حد بالاتری از تاب‌آوری هستند.
کتاب تاب آوری زنان نوشته پاتریشیا اگورمن، ترجمه دکتر محمدرضا مقدسی و عفت حیدری است که توسط انتشارات جوانه رشد در ۳۵۶ صفحه به چاپ رسیده است.